„Albowiem cóż pomoże człowiekowi, choćby cały świat pozyskał, a na duszy swojej szkodę poniósł” (Mk 8,36)

Na początku XX wieku dokonano interesującego odkrycia w pobliżu ruin Pompei, pogańskiego miasta pogrzebanego przez wybuch wulkanu Wezuwiusza w 79 roku n.e. Ludzie, którzy pracowali blisko tego miasta, znaleźli zabalsamowane ciało kobiety, która została pogrzebana z doskonale zachowaną biżuterią. Były tam bransoletki, naszyjniki i drogocenne pierścionki. Wszystkie te kosztowności ponad sto lat później wystawione były do oglądania w kilku muzeach w USA.

Kobieta ta zginęła, próbując uratować swą drogocenna biżuterię, tak samo, jak czynią to miliony żyjących dziś ludzi, którzy gromadzą ziemskie bogactwa. Ich celem jest mieć więcej i więcej, natomiast prawdziwe wieczne bogactwo oferowane przez Boga w Jezusie Chrystusie wciąż jest odrzucane. Jaki jest koniec takiego postępowania? Pewnego dnia o wiele większa katastrofa niż wybuch Wezuwiusza obejmie cały świat. W tym dniu gniewu Pana, jak mówi starotestamentowy prorok Sofoniasz „ani ich srebro, ani ich złoto nie będzie mogło ich wyratować” (Sof 1,18). Tak, jak ci ludzie w Pompei, ci, którzy gromadzą wyłącznie ziemskie bogactwa zginą i ostatecznie stracą wszelką nadzieję.

Pan Jezus powiedział, że nie warto dążyć do pozyskania całego świata, tracąc swoją duszę, o czym mówi rozważany dziś fragment Słowa Bożego. Dlatego jeszcze dzisiaj zaufaj Temu, który „będąc bogatym stał się dla was ubogim, abyście ubóstwem Jego zostali ubogaceni” (2Kor 8,9).

Twoje bogactwa w Chrystusie są jedynymi, jakie możesz zabrać ze sobą i cieszyć się nimi przez całą wieczność.

Amen!