Jedni mówili o Jezusie, że to Eliasz, inni że któryś z proroków, a sam Herod, powodowany wyrzutami sumienia, że to Jan Chrzciciel ścięty na jego rozkaz (Mr 6, 15-16). Dzisiaj, zapytani na ulicy ludzie również udzieliliby odpowiedzi na miarę swoich własnych wyobrażeń. Niektórzy z nich z radością mówiliby o Nim jako o swoim Zbawicielu, inni uznaliby Go za reformatora religijnego, a inni wyśmialiby wiarę w Niego.

Pan Jezus otoczony apostołami pyta ich nie tylko o to, co ludzie o nim myślą, ale przede wszystkim, co oni sami uważają na Jego temat. Wszyscy oni porzucili swoje dotychczasowe życie postawione na głowie i zaczynali rozumieć, że wreszcie stanęli naprawdę na nogach. Jan z Jakubem naprawiali sieci ze swoim ojcem Zebedeuszem, gdy przechodził Jezus. Zostawili ojca, sieci i łódź i poszli. Andrzej pobiegł po swojego brata Szymona, aby z nim podążać za Jezusem. Każdy z apostołów miał swoją historię powołania. Tak jak ja, tak jak Ty i każdy z nas.

Pierwszy Piotr zadeklarował: „Ty jesteś Chrystus, Syn Boga Żywego!”. Czy został pochwalony za swoją mądrość? Nie. Jezus zwrócił mu jednak uwagę na to jak wielkiej łaski doświadczył, że Ojciec mu to objawił. Dziś każdy z nas ma to Objawienie i jest błogosławiony jak Szymon syn Jana, bo nie to co ludzkie nam to objawiło, ale sam Bóg. Czy Piotr rozumiał w pełni znaczenie tych słów? Jeśliby tak było nie odwodziłby Pana zapowiadającego swoją śmierć od zbawienia świata, za co został skarcony słowami: „Idź precz szatanie!”. To te same słowa, które szatan kuszący Piotra, usłyszał już od Jezusa na Pustyni Judzkiej, gdy Go trzykrotnie próbował zwieść.

„Ty jesteś Piotr (kamień – petros), a na tej Opoce (skała – petra) zbuduję swój Kościół” – mówi Chrystus, wskazując na znaczenie apostoła i na fundament, który zawiera Prawdę: Ty jesteś Chrystus, Syn Boga Żywego! Nie ma innego fundamentu jak Pan (1 Kor 3, 11). To nie Piotr jest Opoką, ale Chrystus. Apostoł, ja i Ty, jesteśmy kamieniami, o których czytamy w Liście Piotra „jako kamienie żywe budujcie się w dom duchowy, w kapłaństwo święte, aby składać duchowe ofiary przyjemne Bogu przez Jezusa Chrystusa” (1P. 2, 5). Więcej, mamy te same klucze do Królestwa Niebios, która posiada Chrystus, a które posłużyły do otwarcia Hadesu, skąd wyprowadził tych, którzy oczekiwali wyzwolenia poprzez Jego Ofiarę (1 P 4, 6). Kluczami otwierającymi Królestwo Niebios jest łaska głoszenia potrzebującym Triumfującego Zbawiciela (Obj 1, 18). Łaska ale i obowiązek, którego zaniechali faryzeusze odwodząc innych od Jezusa i tym samym zamykając im Królestwo Niebieskie” (Mt 23, 13). I jeszcze władza związania i rozwiązania spraw na Ziemi i w Niebie skierowana do Piotra (Mt 16, 19) i do wszystkich apostołów (Mt 18, 18), pozwalająca wykluczyć uporczywego grzesznika z Kościoła. Potężna władza dana tym, którzy żyją na co dzień wyznaniem: Tyś jest Chrystus, Syn Boga Żywego!

W wolnej chwili przeczytaj historię z Ewangelii Mateusza (Mt 16, 13-23) i spróbuj rozważyć jak wielką władzę powierzył Pan Piotrowi, apostołom, Tobie i mnie. Nie siedź bezczynnie! Dziel się Ewangelią!