Historia jest ważnym aspektem życia chrześcijańskiego. Główną postacią historii jest Bóg. Bez Niego i Jego twórczego działania nie byłoby jej. Historia jest dziełem Boga, działającego bezpośrednio lub za pośrednictwem człowieka. Biblia zawiera filozofię historii : Bóg jest Stwórcą, Bóg kieruje historią i On jest celem, do którego historia zmierza. Historia biblijna została zapisana, aby wielbić Boga, wskazując na Jego dzieło.

Dlatego też historia Izraela nie jest po prostu historią pewnego narodu. Są to dzieje narodu, poprzez które Bóg chce pokazać i zrealizować swoje plany. Stary Testament przedstawia historię tę jako urzeczywistnienie się celu Bożego, stwierdzając, że Bóg wybrał Izrael spośród wielu narodów, aby był Jego szczególnym narodem, Jego własnością. Aby Mu służył, okazywał Mu posłuszeństwo i przechowywał Jego obietnice. Obietnice te wskazywały na przyszłe spełnienie się, na ostateczny triumf panowania Boga w świecie.

Tak więc Stary Testament przedstawia historię jako dzieje odkupienia i obietnicy, jako "Historię Zbawienia". Jest to jednocześnie historia bardzo ludzka. Widzimy w niej historię buntu, upadku, niepowodzenia, frustracji i rozczarowania. Historia ta jest też opowieścią bez zakończenia. Stary Testament nie prowadzi jej do zapowiadanego zakończenia. Stary Testament przekazuje ją Nowemu Testamentowi.

Historia Starego Testamentu prowadzi do pytania, które brzmi : "A wy za kogo Mnie uważacie?". Chrześcijanie na to pytanie odpowiadają : "Ty jesteś Chrystus (Mesjasz), Syn Boga Żywego".

Gdy tak widzimy historię Izraela, nabiera ona nowego znaczenia, jako część zbawczego dramatu, który zmierza do zakończenia w Chrystusie. Z powodu Chrystusa chrześcijanie, patrząc na historię Izraela i na swoją (pełną rozczarowań i niepowodzeń), widzą w niej, poprzez Chrystusa, rzeczywistą historię zbawienia.