,,Potem przyniesiono Mu dzieci, aby nałożył na nie ręce i pomodlił się. Uczniowie jednak byli temu niechętni. Jezus natychmiast powiedział:

>> Zostawcie dzieci w spokoju. Nie zabraniajcie im przychodzić do Mnie, ponieważ do takich jak one należy Królestwo Niebios <<

I włożył na dzieci swoje ręce, a potem stamtąd odszedł ” /Mt 19,13-15/.

Co ciekawe, że temat dzieci pojawia się tuż po omówienie problemu rozwodu. Po rozwodzie rodziców najbardziej chyba cierpią dzieci. W pierwszą rocznicę urodzin swoich dzieci, matki według zwyczaju przynosiły je do wybitnych rabinów, którzy udzielali im błogosławieństwa. Tego samego matki oczekiwały dla swoich dzieci ze strony Jezusa. Nie uważajmy uczniów za nieuprzejmych i zbyt okrutnych. Czynili to właśnie z uprzejmości. Pamiętajmy dokąd Pan Jezus szedł. Był na drodze do Jerozolimy, gdzie miał umrzeć na krzyżu. Na Jego twarzy uczniowie zauważyli odbicie wewnętrznej walki i dlatego nie chcieli Go niepokoić. Jedną z najpiękniejszych rzeczy w ewangelicznym opowiadaniu jest to, że Pan Jezus zawsze miał czas dla dzieci i nawet wtedy gdy zmierzał do Jerozolimy na pewną śmierć.

Obywatele Królestwa Bożego muszą posiadać takie cechy, które mają dzieci, a mianowicie:

-w dziecku nie zanikła jeszcze zdolność podziwiania;

-całe życie dziecka opiera się na ufności;

-dziecko z natury jest posłuszne;

-dziecko ma niezwykłą zdolność zapominania o doznanych niesprawiedliwościach w stosunku do Niego.

Dorośli, którzy chcą odziedziczyć Królestwo Boże muszą być jak dzieci. A nie odwrotnie.

Czasami ten fragment Pisma wykorzystywany jest w celu usankcjonowania chrztu niemowląt, w celu uczynienia ich dziedzicami Królestwa.

Dzieci już były dziedzicami Królestwa i nie ma tu mowy ani o jednej kropli wody.