Pan Jezus wyjaśnił, że jedynym powodem do rozwodu jest nierząd (gr. porneia). I dodał, że to Bóg stworzył człowieka jako mężczyznę i kobietę (Rdz 1, 27) i że to Bóg ustanowił małżeństwo: „Dlatego opuści mąż ojca swego i matkę swoją i złączy się z żoną swoją, i staną się jednym ciałem.” Rdz 2: (24) oraz „Jako mężczyznę i niewiastę stworzył ich oraz błogosławił im i nazwał ich ludźmi, gdy zostali stworzeni.” (Rdz 5, 2). A prorok Malachiasz dodaje, że Bóg pragnie potomstwa Bożego (Ml 2, 15b), tj. nie tylko potomstwa, ale oddających Mu cześć kolejnych pokoleń. Dlatego Bóg nakazuje mężom kochać żony jak Chrystus Kościół (Ef 5, 25) i dbać o dzieci, napominając je i wychowując w posłuszeństwie Bogu (Ef 6, 4).

Małżeństwo w Starym Testamencie jest obrazem przymierza Boga-Oblubieńca z Izraelem-Oblubienicą a w Nowym Testamencie Jezusa-Oblubieńca z Kościołem-Oblubienicą.

Faruzeusze oburzyli się na odpowiedź Jezusa. Argumentowali, że przecież Mojżesz pozwolił na rozwód: „Jeżeli ktoś pojmie kobietę za żonę, a potem zdarzy się, że ona nie znajdzie upodobania w jego oczach, gdyż on odkrył w niej coś odrażającego, to wypisze jej list rozwodowy, wręczy jej go i odprawi ją ze swego domu.” (Pwt 24, 1). W tym czasie przetoczyła się w judaizmie debata pomiędzy zwolennikami liberalnego Hillela i zachowawczego Szammaja, który nauczał tak, jak Pan Jezus zakazujący nadinterpretacji Pwt 24, 1 i przestrzegający przed pochopnym wchodzeniem w nowe związki, których konsekwencją jest cudzołóstwo.

Nierząd jako „coś odrażającego” ma dwa wymiary. Pierwszy seksualny. Jak czytamy „Małżeństwo niech będzie we czci u wszystkich, a łoże nieskalane; rozpustników bowiem i cudzołożników sądzić będzie Bóg.” (Hbr 13, 4). Drugi bałwochwalczy, polegający na oddawaniu czci bożkom przez Izraelitów, czyli, innymi słowy, na zdradzie Oblubieńca.

W tym drugim kontekście apostoł Paweł pozwala rozwieść się żonie, która staje się chrześcijanką, jeśli mąż pozostaje poganinem, nie godzi się na jej chrześcijaństwo i nie chce z nią żyć jak z żoną (1Kor 7, 15). Lecz jeśli nie sprzeciwiałby się jej wierze niech to małżeństwo trwa „Albowiem mąż poganin uświęcony jest przez żonę i żona poganka uświęcona jest przez wierzącego męża; inaczej dzieci wasze byłyby nieczyste, a tak są święte.” (1Kor 7, 14). Warto też zwrócić uwagę i na ten aspekt: dobrze uczyni wierząca osoba łącząc się „z kim chce, byle w Panu” (1Kor 7, 39). To pozwali uniknąć wielu trosk, cierpień i rozterek.

Pamiętajmy, że faryzeusze pytali Pana Jezusa podstępnie, chcąc Go wydrwić, i że ich pytanie dotyczyło zupełnej rozwodowej swobody. Pan Jezus odpowiadał natomiast zdecydowanie, by im uświadomić ich błędy. W życiu jednak bywają sytuacje, w których nie wszystko jest czarno-białe. Przypomina mi się autentyczna opowieść o małżonkach, którzy pobrali się na Ziemiach Odzyskanych w 1945 r. On był bezdzietnym wdowcem, ona panną. Po pięciu latach, gdy mieli troje dzieci, do drzwi zapukała jego pierwsza żona, której śmierć w czasie wojny potwierdzili świadkowie. Gdy zobaczyła nową rodzinę swojego męża odjechała bez słowa na zawsze. Które z tych małżeństw było obowiązujące przed Bogiem? W sprawach nieoczywistych pozostaje uprawnienie jakie Pan dał apostołom: „Cokolwiek byście związali na ziemi, będzie związane i w niebie; i cokolwiek byście rozwiązali na ziemi, będzie rozwiązane i w niebie.” (Mt 18, 15).

Nauczać jednak należy, że małżeństwo jest nierozerwalne, bo jest ustanowione przez Boga dla Jego stworzeń, którymi jesteśmy, abyśmy się wzajemnie uświęcali i dbali o przychodzące na świat potomstwo, by było posłuszne Bogu.

arak