„Tak więc, jeśli ktoś jest w Chrystusie, nowym jest stworzeniem, stare przeminęło, oto wszystko stało się nowe” (2Kor 5,17).

Pewien człowiek znalazł się w trudnym i bardzo skomplikowanym położeniu. Z zaistniałej sytuacji nie widział już możliwości wyjścia. W tych okolicznościach ktoś przypadkowo zwrócił się do niego ze słowami Ewangelii o Osobie Jezusa Chrystusa, w którym ludzie mogą otrzymać życie wieczne, jeśli prawdziwie tego pragną. Te słowa wywarły głęboki wpływ na jego stan duchowy i trwale zapisały się w jego sercu. Po jakimś czasie opowiadał:

„Pewnego wieczoru, będąc na dyskotece, moja sytuacja do tego stopnia zajmowała moje myśli, że w końcu wyszedłem stamtąd, aby się trochę uspokoić. Zacząłem wtedy również myśleć o tym, co usłyszałem o Panu Jezusie. Pomimo mojej niepewności, zacząłem się do Niego modlić. Zacząłem prosić wprost o Jego pomoc i nadanie sensu mojemu życiu. Niemniej jednak minęło jeszcze pół roku, zanim byłem faktycznie gotów, aby szczerze wyznać Mu cały mój egoizm, cynizm, złość, zazdrość, pychę, własne poczucie sprawiedliwości, gorycz, a także przyznać się do moich nałogów i wszelkich złych namiętności, czyli krótko mówiąc – moich wszystkich dotychczasowych „bożków”.

To wszystko, pełen poczucia własnej winy, wyznałem Chrystusowi. To była moja pokuta. W ten sposób zrzuciłem „maskę” swojego życia. Stałem teraz przed Stwórcą wszystkiego zupełnie obnażony. Nie miałem nic na swoją obronę, stałem przed Nim pokorny i bezbronny. Złożyłem swoje życie przed Bogiem, którego wcześniej nie chciałem znać. W pełni zrozumiałem, że autentycznie otrzymałem przez wiarę nowe życie w Chrystusie, który zmarł za mnie na krzyżu.

Zmartwychwstały zwycięzca, Syn Boga Żywego, dał mi to, czego na próżno dotąd szukałem gdzie indziej. Była to największa zmiana mojego życia, ponieważ ja dałem Panu Jezusowi jedynie ciężar mojego grzechu, a On w zamian za to ofiarował mi swoją miłość i nowe życie – życie wieczne”.

Amen!