Psalm 105, czyli pieśń o zbawczej mocy Pana

Psalm opisuje kolejne etapy wczesnej historii Izraela: od obietnicy Boga danej Abrahamowi, że da mu ziemię i rozmnoży go jako wielki naród po jej spełnienie u kresu mrocznych czasów niewoli egipskiej.

Kiedy Izrael był jeszcze skromnym wędrującym narodem, już wysławiał dzieła Pana, wspominał Jego cuda, obserwował Jego rozstrzygnięcia na całej ziemi.A Pan nie pozwalał krzywdzić swojego ludu nikomu. Z jego powodu Bóg karał nawet królów: „Nie tykajcie pomazańców moich i nie czyńcie nic złego prorokom moim!” (w. 15).

Psalmista apeluje do narodu wybranego, aby nie ustawał w poszukiwaniu Pana, Jego mocy, Jego oblicza (w. 4). Prorok Izajasz napomina: ,,Szukajcie Pana, póki pozwala się znaleźć, Wzywajcie go póki jest blisko” (Iz 55, 6). Zauważmy! Ten apel jest aktualny również dzisiaj, dotyczy nas, naszych bliskich, znajomych, wszystkich żyjących w dzisiejszych bezbożnych czasach.

Psalm pokazuje nam, że Bóg nigdy nie zapomniał o swoich wybranych: „On zawsze pamięta o swoim przymierzu … (8.), a Bożą obietnicę postrzega jako „wieczne przymierze dla Izraela” (w. 10). Apostoł Paweł w Liście do Galacjan wyjaśnia: ,,Odnosząc to do Abrahama, trzeba zauważyć, że otrzymał on obietnice dla siebie i swego potomka. Słowo potomstwo bowiem, użyte w obietnicy, występuje w liczbie pojedynczej a nie mnogiej. Chodzi więc o potomka jednego, nie wielu. Tym potomkiem jest Chrystus”, a następnie dodaje: ,”A jeśli należycie do Chrystusa, to jesteście potomstwem Abrahama, dziedzicami według obietnicy” (Gal 3, 16. 29)

Z kolejnych wersetów dowiadujemy się, że wszystko, co przydarzyło się w Egipcie sprawił Bóg: od niewoli Józefa przez uciemiężenie a potem radosne wyjście narodu z niewoli po zaopatrzenie na pustyni w wodę oraz w mannę i przepiórki. Te wersety podsumowują 430 lat historii (w. 16-22). Egipcjanie, zagrożeni powodzeniem Hebrajczyków zamienili czcigodnych gości wywyższonych przez jednego faraona w upokorzonych niewolników przez jego następców. Egipt stał się surowy wobec ludu Bożego. „Uprzykrzali im życie ciężką pracą przy glinie i cegłach. Narzucali im przeróżne prace na polach. A wszystko to Izraelici wykonywali pod przymusem” (Wj 1, 14).

Następnie psalmista wspomina 10 plag, które spadły na zatwardziały Egipt (w. 28-36). Bóg Izraela pokonał bogów Egipcjan. Egipcjanie widzieli rzekę Nil jako boga, który dał życie Egiptowi, więc Bóg zamienił ich życie w krew. Egipcjanie widzieli żaby jako boga płodności Heketa, więc Bóg wypełnił ziemię żabami, tak że nie mogli jej już znieść. Śmierć całego bydła była bezpośrednim ciosem wymierzonym w boga byka, Apisa. Gęsta ciemność była podbojem kolejnego egipskiego boga, boga słońca Ra. W dziesiątej pladze Bóg zaatakował głównego boga Egiptu.

Drodzy Bracia i Siostry!

Bóg jest Panem nad wszystkimi mocami, które rujnują ludzkie życie. Półtora tysiąca lat po tych wydarzeniach przyszedł Pan Jezus z przesłaniem: „Królestwo Boże jest blisko” (Łk 21, 31). To Królestwo przyszło w całej swojej mocy, gdy Chrystus cierpiał i umarł z rąk niegodziwych ludzi. Psalmista kończy optymistycznie: ,,To dlatego wyprowadził swój lud wśród wesela, swoich wybranych, wśród okrzyków radości. I tak dał im ziemie obcych narodów, posiedli dorobek innych ludów, by przestrzegali Jego ustaw i trzymali się Jego praw” (w. 43-45). Amen

ako

*

Psalm 105

(1) Wysławiajcie Pana, wzywajcie imienia jego, głoście narodom czyny jego! (2) Śpiewajcie mu, grajcie mu, opowiadajcie o wszystkich cudach jego! (3) Chlubcie się imieniem jego świętym, niech raduje się serce szukających Pana! (4) Szukajcie Pana i mocy jego, szukajcie zawsze oblicza jego! (5) Pamiętajcie o cudach, które uczynił, o znakach i wyrokach ust jego. (6) Wy, potomkowie Abrahama, sługi jego, synowie Jakuba, wybrańcy jego! (7) On jest Panem, Bogiem waszym, prawa jego na całej ziemi. (8.) Pamięta wiecznie o przymierzu swoim,o słowie, które dał tysiącznym pokoleniom, (9) o przymierzu, które zawarł z Abrahamem, i o przysiędze swej dla Izaaka. (10) Ustanowił je dla Jakuba jako prawo, dla Izraela jako przymierze wieczne, (11) mówiąc: Tobie dam ziemię Kanaan, w dziedziczne wasze posiadanie. (12) Gdy było ich jeszcze niewielu, nieliczni i obcy w niej, (13) wędrowali wtedy do narodu do narodu,zZ jednego królestwa do innego ludu. (14) Nikomu nie dozwolił ich krzywdzić i z ich powodu karał nawet królów: (15) Nie tykajcie pomazańców moich i nie czyńcie nic złego prorokom moim! (16) Przywołał głód na ziemię i pozbawił wszelkich zasobów chleba. (17) Wysłał przed nimi męża, Józefa sprzedanego w niewolę. (18) Nogi jego skrępowano pętami; dostał się w żelazne kajdany (19) aż do czasu, gdy się spełniło słowo jego i wyrok Pana go uniewinnił. (20) Posłał król mężów i uwolnił go, władca ludów wypuścił go na wolność. (21) Ustanowił go panem domu swego i włodarzem całego mienia swego, (22) aby szkolił książąt jego według swego uznania i nauczał mądrości starszych jego. (23) Przybył tedy Izrael do Egiptu, Jakub był przybyszem w ziemi Chama. (24) I rozmnożył lud swój bardzo, i uczynił go potężniejszym niż nieprzyjaciół jego. (25) Odmienił serce ich tak, że znienawidzili lud jego, działali podstępnie wobec sług jego. (26) Posłał Mojżesza sługę swego, Aarona, którego sobie wybrał. (27) Czynili wśród nich znaki jego i cuda w ziemi Chama. (28) Zesłał ciemności i nastała ciemność, lecz nie zważali na jego słowo. (29) Zamienił wody ich w krew i wygubił ryby ich. (30) Ziemia ich zaroiła się od żab, były nawet w komnatach ich królów. (31) Rzekł, i zjawiło się robactwo, muchy w całym ich kraju. (32) Zesłał grad zamiast deszczu, płomienie ognia na ich ziemię; (33) Zniszczył ich winorośle i figowceI ipołamał drzewa ich kraju. (34) Rzekł, i spadła szarańczaI niezliczone mnóstwo chrząszczy. (35) I pożarły one wszelką zieleń w ich ziemi i zjadły plon ich roli. (36) Potem pobił wszystkich pierworodnych w ich kraju, pierwociny wszystkiej ich siły. (37) Wyprowadził ich ze srebrem i złotem, a nie było ułomnych wśród ich plemion. (38) Egipt uradował się z ich wyjścia, bo padł na nich strach przed nimi. (39) Rozpostarł obłok jak zasłonę i ogień, by rozświetlał noc. (40) Prosili, a On zesłał przepiórki i chlebem niebieskim ich nasycił. (41) Rozszczepił skałę i trysnęły wody, popłynęły strumieniem w pustyni. (42) Wspomniał bowiem na słowo swoje święte, na Abrahama, sługę swego. (43) I wyprowadził lud swój wśród wesela, wśród radosnych śpiewów wybrańców swoich. (44) Potem dał im ziemię narodów, i posiedli dorobek ludów, (45) Aby przestrzegali ustaw jego i zachowali zakon jego. Alleluja.