PSALM 106, czyli wyznanie win wobec wiernego w miłości Boga

Psalm opowiada o niewiernym Izraelu, prowadzonym przez Mojżesza przez pustynię i jego późniejszym nieposłuszeństwie, gdy zamieszkał już w Kanaanie - Ziemi Obiecanej. Jest szczególną modlitwą o przebaczenie występków z nadzieją na chwałę dziedzictwa Pańskiego (4-5) oraz przejawem wiary w miłość Boga, nie ustającą nawet wtedy, gdy lud Mu jest nieposłuszny.

Wyznanie: „Zgrzeszyliśmy, wraz z naszymi przodkami, popełniliśmy nieprawość, żyliśmy występnie” (6) przywołuje bezbożne występki ludu na pustyni. Najpierw Izraelici zwątplili na brzegu Morza Czerwonego na odgłos nadciągających rydwanów faraona, ale zaraz potem ujrzeli potęgę Boga w rozstępujących się morskich wodach. Uwolnieni z niedoli, wyzysku i nienawiści Egipcjan (11), śpiewali na chwałę Panu (12). Wkrótce jednak na powrót szemrali, tym razem z powodu braku pożywienia, a gdy już je otrzymali w postaci manny, to narzekali na brak mięsa. Wystawiali więc Boga wielokrotnie na próbę (wersety 13-15).

W końcu wszczęli bunt przeciwko Mojżeszowi i Aaronowi (patrz: Lb 16,1), zazdroszcząc im bliskości z Bogiem (16). Jakby tego było mało, ulepili cielca ze złota (patrz: Wj 32,4.8; Pwt 9,12.16.), gdy Mojżesz odbierał od Boga na górze Synaj tablice z przykazaniami (19-23). Bóg ukarał buntowników. Rozstąpiła się pod nimi ziemia. Ale na wstawiennictwem Mojżesza nie zniszczył bałwochwalców. Gdy Izraelici wzgardzili obiecaną ziemią i nie chcieli o nią walczyć (patrz: Lb 14,1nn) Bóg ponownie się rozgniewał (24-27). Za karę mieli nie zobaczyć Ziemi Obiecanej. Z powodu pychy Mojżesza dotknęła ta kara również i jego (32-33).

Pomimo tego, że Izraelici mieli nie mieszać się z ludami pogańskimi (patrz: Wj 34,11-16) nie posłuchali Pana. Kojarzyli małżeństwa i czynili złe rzeczy, jak ich kanaanejscy współmałżonkowie (35). Oddawali cześć bóstwom (36). Ale było coś gorszego! Aby oddawać cześć tym bożkom zabijali swoje dzieci (37). To sprawiło, że ziemia stała się nieczysta, skalana krwią synów i córek. Bóg już nie słuchał ich modlitw i uwielbień (39-40). Bóg wydał swój lud w ręce obcych mocarstw, które miały naród wybrany w nienawiści (41).

Drodzy Bracia i Siostry!

Wędrówka przez pustynię jest czasem oczyszczenia i przygotowania do życia w Ziemi Obiecanej. W trakcie wędrówki Bóg przekazuje swojemu ludowi kolejne prawa, które są szansą na nowe życie na nowej ziemi. Wędrówka pokazuje, że Bóg jest sprawiedliwy, ale jednocześnie gotów do przebaczenia i pomocy tym, którzy do niego powracają.

Ponieważ Bóg ukochał swój lud, to i wielokrotnie go ratował (43-46). Ale już następne pokolenie nie pamiętało o Przymierzu zawartym przez ojców z Panem. Dlatego wiele pokoleń później, prawdopodobnie w czasie niewoli babilońskiej, psalmista ponownie modli się, szukając jak jego przodkowie ratunku w Bogu. Aby, kiedy wybawienie nastąpi, lud Pański z radością dziękował i wychwalał Boga.

Wędrówka przez pustynię jest symboliczną drogą duchowego dojrzewania i umacniania wiary każdego z nas... Amen

ako