Psalm jest zadumą nad znikomością życia. Pojawiają się tu kwestie podobne do pytań formułowanych w księdze Joba 21, 7. 9. 13.16: ,,Dlaczego bezbożni zachowują życie, starzeją się, a nawet nabierają siły? Ich domy są bezpieczne, wolne od strachu i nie smaga ich rózga Boża. W dobrobycie spędzają swoje dni i w pokoju schodzą do krainy umarłych. Czyż w ich rękach nie ma szczęścia choć ich myśli od Niego daleko?”.

Psalmista, człowiek doświadczony nieszczęściem, rozpoczyna swoją skargę od wspomnień jak w milczeniu znosił udrękę, by przez nierozważne słowa nie dać otaczającym go bezbożnikom okazji do szydzenia z niego i Boga. Jego ból duszy się nasilał i zmusił go do słów podobnych do tych Jeremiasza w jego skardze do Boga (Jr 20,9: „Nie wspomnę o nim i już nie przemówię w Jego imieniu, to stało się to w moim sercu jak ogień płonący, zamknięty w moich kościach. Mozoliłem się, by go znieść, lecz nie zdołałem”. Psalmista nie podnosi krzyku, ale też nie wpada w rozpacz, dopytuje jedynie o kres swoich dni.

Pyta i pragnie usłyszeć z ust Boga jasną odpowiedź: Dlaczego jego życie jest skazane na śmierć, dlaczego każdy człowiek przemija i ile pozostało mu lat. W wersetach 6-7 słyszymy skargę na marność każdego ludzkiego życia, tego biednego i tego bogatego - wysoko postawionego. Tego, który nie ma nic i tego, który zgromadził bogactwa i nie wie dla kogo. Ewangelista Łukasz w Łk 12.15 ostrzega: Uważajcie i strzeżcie się wszelkiej chciwości, gdyż obfitość dóbr nie zapewnia życia, w życiu nie chodzi też o to, aby opływać w dostatki”. W tym też w rozdziale Łukasz w wersetach 20 – 21 wspomina jedną z przypowieści Jezusa o bogatym człowieku. W podsumowaniu tej przypowieści Bóg mówi: ,,O bezmyślny człowieku! Tej nocy zażądają twojej duszy i czyje będzie to, co przygotowałeś? Tak stanie się z każdym, kto gromadzi skarby dla siebie, a nie jest bogaty w Bogu”.

W wersecie 8 psalmista wyznaje: ,,Oto moja nadzieja jest w Tobie” Jest to prośba udręczonego człowieka o ratunek przed grzechem i obronę przed zniewagą bezmyślnego.

Zakończenie jest apelem psalmisty o wysłuchanie jego modlitwy i pomoc w cierpieniach zanim życie dobiegnie kresu (13-14).

Drodzy Bracia i Siostry. Pamiętajcie, że życie przemija. Życie w Prawdzie Bożej pomaga godnie kroczyć do mety, do celu jakim jest życie wieczne w Królestwie Niebieskim.

Woody Allen, jeden z najbardziej uznanych reżyserów na świecie, który niedawno obchodził swoje 88 urodziny, w szczerym wywiadzie dla niemieckiego dziennika przyznał, że konsekwencją odrzucenia przez niego Boga jest brak nadziei i celu: „Przez ateizm i wyznawany przez siebie nietzscheanizm prowadzę smutne życie, bez nadziei, przerażające i ponure, bez celu i sensu”. Co o tym wyznaniu artysty można sądzić? Podpowiedzmy mu: Woody, zostaw ateizm, otwórz serce, a zobaczysz Boga żywego, który cię nie odrzucił. Który swoją mocą pokonał śmierć i strach przed śmiercią.

Psalm 39 jest interesującym świadectwem życia, wypowiedzią na temat kruchości tego co człowiecze, próbą rozwiązania zagadki ,,łez padołu”. Jednak, człowiek który bezradnie staje wobec nieuniknionej konieczności śmierci, ufnie powierza swoje życie Bogu.Tak więc drodzy Bracia i Siostry, nasze życie jest w najlepszych rekach Naszego Wszechmogącego Łaskawego Pana. Lepiej mieć cięższe życie pod Jego opieką i w Jego rękach niż ,,cudowne życie” wg tego świata i nie poznać Pana, Jego miłości, jego Prawdy i Zbawienia. Amen

ako