Gdy po raz pierwszy czytałem o sporze Pawła i Barnaby jaki miał miejsce w kościele w Antiochii nie mogłem zrozumieć dlaczego taka historia w ogóle znalazła się na kartach Dziejów Apostolskich, a jeśli już musiała, to dlaczego nie nazwano sporu różnicą zdań, odmiennym poglądem albo w jakikolwiek łagodniejszy sposób. A jednak czytamy, że „Doszło przy tym do ostrego nieporozumienia, tak iż się rozstali ze sobą” (w. 39a). Wiele lat później zrozumiałem, że Kościół to nie zgromadzenie ludzi doskonałych a uświęconych przez Chrystusa, że to Jemu, nie sobie samym, zawdzięczamy status dzieci Bożych i wzrost w uświęceniu. Czy Paweł i Barnaba dali się ponieść ambicjom? Zobaczmy...

W pierwszej wyprawie misyjnej Barnaba zabrał ze sobą Pawła i Jana zwanego Markiem. W połowie drogi, po przejściu Cypru Marek samowolnie wrócił do Jerozolimy. Barnaba i Paweł kontynowali dzieło w Cylicji, na terytorium dzisiejszej południowej Turcji. W Listrze Paweł cudem ocalał po tym jak go ukamienowano (Dz 14,19). To nie przelewki. Głoszenie Ewangeli było nie tylko uciążliwością podróży, ale przede wszystkim ryzykiem ataku ze strony Żydów odrzucających Ewangelię. Kiedy jakiś czas później Paweł proponuje Barnabie, by tam powrócić i sprawdzić „jak się bracia mają” (w. 36) nie chce się zgodzić na udział Marka, by nie mieć z nim więcej kłopotów. Barnaba przeciwnie, chce dać mu szansę i zaopiekować się nim jako słabszym w wierze. Następuje spór. Paweł z Sylasem udają się do Cylicji. Barnaba z Markiem na Cypr.

Gdy po nawróceniu w Damaszku Paweł, wówczas nazywany jeszcze Szawłem, udaje się do Jerozolimy wszyscy go unikają z obawy przed podstępem, pamiętając jego udział w ukamienowaniu Szczepana. Wyciąga do niego rękę tylko jedna osoba: Barnaba (Dz 9, 26-28). Przekonuje apostołów o prawdziwości jego wiary. Później Barnaba przy okazji swej służby w Antochii idzie pieszo 230 km do Tarsu odszukać Pawła (Dz 11,25), włącza go w służbę w Antiochii i zabiera na pierwszą wyprawę misyjną. Wędruje z nim do Jerozolimy z darem dla ubogich (Dz 12, 25). i na tzw. sobór jerozolimski, gdzie zapytali apostołów o obowiązek obrzezania pogan (Dz 15,12). Po rozstaniu z Barnabą Paweł odbywa jeszcze kolejną i kolejną wyprawę, ewangelizując sporą część Imperium Rzymskiego. Kim byłby Szaweł bez wsparcia Barnaby, bez jego zaufania, zachęty i danej szansy?

Barnaba miał na imię Józef. Barnaba to przydomek: „syn pocieszenia”. Był hojnym ofiarodawcą, który jako jeden z pierwszych sprzedał wszystko, co miał i złożył u stóp apostołów (Dz 4, 36-37). Nie bał się odległości i wysiłku. Wiele razy przemierzał drogę z Jerozolimy do Antiochii (750 km). Był kuzynem Jana zwanego Markiem.

Marek był znaną postacią w Jerozolimie jak Barnaba. To w domu jego matki schronił się Piotr po cudownym uwolnieniu z więzienia (Dz 12,12). Później, wspierany przez Barnabę dokonał z nim ewangelizacji Cypru. Stał się wiernym współpracownikiem Piotra, który napisał o nim: „ Pozdrawia was zbór w Babilonie, wespół z wami wybrany, i Marek, syn mój” (1P 5,13) i autorem relacji Piotra z nauczania Jezusa, którą nazywamy Ewangelią wg Marka. Nie stał się wrogiem Pawła. Wykorzystał nie tylko szansę daną przez Barnabę ale również radykalne napomnienie Pawła. Czytamy o nim w Listach ap. Pawła: „Pozdrawia was (...) Marek, kuzyn Barnaby, o którym otrzymaliście polecenie, abyście go przyjęli, jeśli do was przyjdzie” (Kol 4,10), „(...) Weź Marka i przyprowadź z sobą, bo mi jest bardzo potrzebny do posługiwania” (2Tm 4,11) i „Pozdrawia cię (...) Marek, Arystarch, Demas, Łukasz, współpracownicy moi” (Flm 23-24).

O co był spór? O ambicje? Z pewnością nie. Spierali się przecież o efektywność głoszenia Ewangelii. Warto pamiętać, że są dwie drogi jej głoszenia: ta zwiastująca i ta utwierdzająca wiarę. Jedną szedł Paweł, drugą Barnaba. Każdy pracował dla Pana. Jakże ta historia może być dla nas wielkim wyrzutem, gdy obojętni na wezwanie do głoszenia Ewangelii nie podejmujemy żadnych kroków, nawet wobec ludzi najbliżej nas. Pomyśl o tej historii nie jak o sporze, ale jak o gorliwości tych, którzy wszystkko oddali, by służyć Panu. Pamiętaj jak cenne w sporze Pawła i Barnaby jest to, że szybko się zakończył. „Gniewajcie się, lecz nie grzeszcie; niech słońce nie zachodzi nad gniewem waszym” (Ef 4, 26).

arak

*

Dz 15:

A po upływie pewnych dni Paweł powiedział do Barnaby: Powróćmy już i odwiedźmy braci we wszystkich tych miastach, w których głosiliśmy Słowo Pana, [aby zobaczyć], jak się mają. (37) Barnaba jednak zamierzał zabrać z sobą również Jana, zwanego Markiem. (38) Paweł natomiast obstawał przy tym, że słuszne jest nie zabierać z sobą tego, który odstąpił od nich w Pamfilii i nie poszedł wraz z nimi do dzieła. (39) Doszło przy tym do ostrego nieporozumienia, tak iż się rozstali ze sobą: Barnaba wziął Marka i odpłynął na Cypr, (40) Paweł natomiast, poruczony przez braci łasce Pana, obrał sobie Sylasa i odszedł. (41) Przechodzili zaś Syrię i Cylicję, umacniając kościoły.