Jk 3, 10: „Z tych samych ust wychodzi błogosławieństwo

i przekleństwo. Tak, bracia moi, być nie powinno”.

Czy to możliwe? Czy naprawdę zdarza się, że te same chrześcijańskie usta, które na co dzień głoszą Ewangelię, czasem w emocjach pomstują, deprecjonują, nie doceniają, nie wspierają? A przecież usta chrześcijanina powinny różnić się od ust poganina w zdecydowany sposób. A jednak Jakub w swoim Liście zwraca chrześcijanom uwagę na grzech języka i porównuje go do iskry, która podpala las, do iskry której nikt nie potrafi do końca poskromić. Zwłaszcza dziś, w dobie mediów społecznościowych, anonimowych forów i wszechobecnych politycznych sporów.

Żyjący kilka wieków przed przyjściem na świat Mesjasza ateńczyk i filozof – poganin Sokrates – mawiał, że każde słowo, które wychodzi z naszych ust powinniśmy przesiać przez trzy sita: prawdy, pożyteczności i niezbędności. Jeśli mówimy miejmy pewność, że mówimy prawdę. Miejmy pewność, że ta prawda nie tylko nie przynosi nikomu szkody, ale że wzbudza dobro. I że bez niej drugiemu człowiekowi trudno by było żyć. Albo raczej zamilknijmy…

Jakże trzy sita Sokratesa sprawdzają się w głoszeniu Ewangelii: jest ona, i prawdziwa, i pożyteczna, i konieczna. To co mówimy i jak mówimy oraz w jakim celu mówimy świadczy, czy jesteśmy naprawdę chrześcijanami. Poprzeczkę podniósł wysoko poganin Sokrates. I wielu niewierzących podnosi ją dziś bardzo wysoko. O ile bardziej przewyższać ich rozwagą powinien chrześcijanin. Zatem, gdy mówimy, głośmy Ewangelię, a pospolitej, pustej mowy unikajmy, bo ci, którzy się nią posługują, będą się pogrążali w coraz większą bezbożność (2Tm. 2,16).

 

arak