„I dał Pan Bóg człowiekowi taki rozkaz: Z każdego drzewa tego ogrodu możesz jeść, ale z drzewa poznania dobra i zła nie wolno ci jeść, bo gdy tylko z niego zjesz, na pewno umrzesz” (Rdz 2, 16-17).

Obciąłem jedną z róż w moim ogrodzie i wstawiłem do wazonu. Była przepiękna – świeża i o intensywnym zapachu. Trzy dni później podczas odwiedzin znajomy przyznał, że myślał, iż dopiero co przyniosłem ją z ogródka. Niedługo po jego odejściu pierwsze płatki zaczęły się jednak już marszczyć. Gdy po kilku kolejnych godzinach opadł pierwszy płatek, kwiat wciąż miał jeszcze wiele ze swego pierwotnego uroku. Niedługo jednak minęło zanim płatki zaczęły opadać jeden po drugim. Jedyne co wkrótce zostało po róży to uschnięta, pozbawiona kwiatu łodyga, niemająca żadnych oznak życia.

Kiedy obumarła ta róża? Wtedy, gdy doszczętnie zwiędła i znalazła się na śmietniku? A może wtedy, gdy opadł jej pierwszy płatek? A może nie żyła już wtedy, gdy znajomy podczas odwiedzin zachwycał się jej urokiem? Nie ulega wątpliwości, że kwiat umarł już wtedy, gdy nóż oddzielił ją od gałęzi różanego krzewu, odcinając jej tym samym dostęp do życiodajnych soków.

Tak samo jest z ludźmi. Adam umarł, gdy pierwszy grzech oddzielił go od Boga. Po zjedzeniu zakazanego owocu dożył co prawda aż dziewięćset trzydziestu lat. Jednak jego śmierć przez grzech była nieunikniona, podczas gdy wcześniej w zamyśle Boga mieli żyć przecież wiecznie w raju. Tak samo grzech działa na każdego z nas. I tylko przez nowe narodziny z wody i z Ducha, przez wiarę w Syna Bożego można otrzymać nowe, wieczne życie.

Amen !

 

(treść za kalendarzem „Dobry Zasiew”).